Վանո Սիրադեղյանին հասկանալը շատ դժվար է թե որպես քաղաքական գործիչ թե որպես գրող, քանի որ նա շատ խորը մարդ է։ Ես հիացած եմ այս Պատմությունով,որն իր ընկերոջ Սուրոյի մասին էր։Սուրոն իր մանկության ընկերն էր նա փոքր ժամանակ միշտ երազում էր որ ճամպրուկով փող պետք է ունենա։ Նա 8-րդ դասարանից դուրս էր եկել դպրոցից և վարորդություն էր անում։ Նրա հայրը մահացել էր և ինքն էր իրենց տունը պահում Սիրադեղյանի պատմելով նա շատ լավ տղա էր և շատ ընկերասեր էր հիմա կասեմ ինչու։ Երբ նրա ընկերները այդ թվում նաև վանո Սիրադեղյանը քաղաքից գնում էին գյուղ,նա միշտ խնջույքներ էր կազմակերպում գետին ափին։ Սուրոն միշտ փոշոտ հագուստով էր քանի որ օր ու գիշեր աշխատում էր և իրա վաստակաց փողի մի մասը նա սիրում էր ուղղակի ծախսել ինչ բաների վրա, որովհետև նա փողի հետ վարվել չգիտեր։ Սուրոն այնքան բարի մարդ էր որ երկու աղջիկ էր բերել գառան հետ գյուղ, որպեսզի մատաղ անի այդ գառը աղջիկների ոտքերի տակ նա շատ պատճառներ բերեց, բայց ինձ մեկը դուր եկավ քանի որ նրանք մեր ախպերն են, ախպորից էլ լավն են։ Նա առավոտ վաղ գնաց։ Այդ տարի էլ մեռավ։ Ճանապարհին մի տեղ վատ էր զգացել, կանգնեցրել էր այդ հրեշ մեքենան ու ղեկի վրա էլ հանգել էր քառասուներկու տարեկան մեր հոգնած ախպերը
Վանո Սիրադեղյան․ Մի ճամպրուկ փող
Published
Սերգեյ Ջուլհակյանի բլոգ 